တန္ဖုိး

ဒီေန႕ ကၽြန္မတုိ႕ အတန္းမွာ ဆရာက ထူးဆန္းတဲ႔ အိမ္စာတစ္ခုကုိ ေက်ာင္းသူ /သား ေတြကုိ လုပ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ထူးဆန္းတယ္ဆုိတာက ဘြဲ႕လြန္တက္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကုိ ေငြ ၅၀ peso က်ပ္ ေပးျပီ ဘယ္လုိ အက်ဳိးရွိေအာင္ သုံးႏုိင္သလဲဆုိတာကုိ ဆရာက အိမ္စာအျဖစ္ ေပးလုိက္တာပါ။( Peso ဆုိတာကေတာ. ဖိလစ္ပုိင္လုိပုိက္ဆံကုိ ေခၚဆုိၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္၊ဖိလစ္ပုိင္ေတြ ေငြအေစ.၊အၿပားမ်ားယခုတုိင္အသုံးၿပဳၾကဆဲၿဖစ္ပါတယ္) ဒီေန႕က ေသာၾကာေန႔ဆုိေတာ႔ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ေတာင္ အခ်ိန္ေပးျပီ တနလၤာေန႕မွ ကုိယ္တကယ္ လက္ေတြ႕ သုံးခဲ႔တာကုိ စာတမ္းအေနနဲ႕ ျပန္တင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ ေငြ ၅၀ ဆုိတာေလးနဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးလဲ ရွိ တန္းဖုိးလဲမ်ားေအာင္ သုံးစြဲႏုိင္တဲ႔ လူကုိ ဆရာက ဆုေပးဖုိ႕လည္းေျပာထားပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ ေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ ကၽြန္မလမ္းေလ်ာက္ရင္းနဲ႕ ဘယ္လုိ လုပ္ရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔ရင္ ဒီေငြ ၅၀ Peso ေလးနဲ႕ တကယ္တန္းဖုိးၾကီးတာေတြ ၀ယ္မယ္ဆုိရင္ မရပါဘူး။ မရွိဆင္းရဲသားေတြကုိ ဒီတုိင္းအလ်ဴတန္းေပးျပန္ရင္လည္း ဒါက အရမ္းရုိးရွင္းေနျပန္တယ္။ ဆရာကလည္း တီထြင္ၾကံဆျပီး အေကာင္းမြန္ဆုံးနဲ႕ သူတပါးေတြအတြက္ သုံးႏုိင္တာ ကုိ လုိခ်င္တာ။ ကၽြန္မ ညေနစာက်က္ျပီး အိပ္ရာမ၀င္ခင္ေလးမွာ ေသခ်ာ အေလးအနက္ထားစဥ္းစားလုိက္တယ္။

ဟုိး … ရုိး .. ဟားဟား…(ရယ္သံ) ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ အၾကံရလုိက္ပါျပီ။ ဒီလုိနဲ႕ ႏွစ္ျခဳိက္စြာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ႔တယ္။ ညက အၾကံအတုိင္း မနက္ထလာတာနဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လဲဆုိေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲကုိ ပစၥည္းေတြဝယ္ဖုိ႕ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အရမ္းလန္းဆန္းေနပါတယ္။ ကၽြန္မ အၾကံအတုိင္း လုိအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ေငြ ၅၀ Peso နဲ႕ အကုိက္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ယူျပင္ဆင္ခဲ႔ပါတယ္။

တနဂၤေႏြေန႕ ေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေငြ ၅၀ ရက္ရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ စတင္ လုပ္ေဆာင္ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မ တကယ္ဘဲ စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ဆုရတာ မရတာထက္ ကၽြန္မ ဒီေငြ ၅၀ ရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ သိလာရလုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အခုအခ်ိန္ ၊ အခု အသက္အရြယ္ထိ ေငြ ၅၀ ကုိ တခါမွ လူေတြအမ်ားၾကီးအတြက္ အသုံးခ်ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ႔လုိ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေန႕ေလးဟာ တကယ္ေပ်ာ္ရြင္စရာေကာင္းျပီ ဘ၀အတြက္ မေမ႔ ႏုိင္တဲ႔ အမွတ္တရေန႕ေလး အျဖစ္က်န္ခဲ႔ေတာ႔မွာပါ။

ကၽြန္မတုိ႕ ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ႔ တနလၤာေန႕ ေရာက္လာေတာ႔ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အားလုံးစိတ္လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ဆရာက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေရွ႕ထြက္ျပီး ေငြ ၅၀ က်ပ္ကေလးကုိ ဘယ္လုိ အသုံးခ်ခဲ႔ သလဲဆိုတာကုိ ေက်ာင္းသူ သား ေတြေရွ႕မွာ တင္ျပခုိင္းပါတယ္။

ကၽြန္မ အလွည္႔ေရာက္လာေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔သလဲဆုိတာကုိ တင္ျပခဲ႔ပါတယ္။ အားလုံးျပီးသြားေတာ႔ ဆရာက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြထဲကေန အက်ဳိးအရွိဆုံး တန္းဖုိးအမ်ားဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ေငြ ၅၀ က်ပ္ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သုံးႏုိင္ခဲ႔တဲ႕ လူကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ပါတယ္။

မထင္မွတ္ဘဲ ဆရာက ကၽြန္မ နာမည္ကုိ ေခၚလုိက္ေတာ႔ ကၽြန္မ အလြန္ဘဲ စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားမိသြားပါတယ္။ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မလဲ မထင္မွတ္ထားလုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္မ မထင္မွတ္တာ ထင္မွတ္ေစခဲ႔ပါျပီ ။ ကၽြန္မ ဆုရတာထပ္ ကၽြန္မ တင္ျပခဲ႔တဲ႕ ေငြ ၅၀ က်ပ္ရဲ႕ တန္းဖုိးကုိ နားလည္ခဲ႔ရသလုိ ကၽြန္မ နားလည္မႈ႕ရဲ႕ တန္းဖုိးကုိလည္ လူေတြ အသိအမွတ္ ျပဳေပးခဲ႔တဲ႔ အတြက္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ( အသုံးမက် တန္းဖုိးမဲ႔တဲ႔ အရာဆုိတာ မရွိ အသုံးမခ်တဲ႔ အသုံးမျပဳတဲ႕ တန္းဖုိးမထားတက္လုိ႕သာ အသုံးျပဳရေကာင္းမွန္းမသိလုိ႕သာ ျဖစ္သည္။)

ဆရာက ဆုမခ်မွီမွာ ကၽြန္မရဲ႕ တင္ျပမႈေလးကုိ ရွင္းျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဒီေငြ ၅၀ က်ပ္ေလးကုိ တန္းဖုိးနည္းတယ္ ထင္ျပီး သိပ္ျပီးမ်ားမ်ား အသုံးမခ်ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ဆုိၾကပါတယ္။( တန္းေၾကးနည္းေပးမဲ႕ တန္းဖုိးရွိတဲ႔ အရာေတြ ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားၾကီးပါလာဆုိတာ ကၽြန္မ ေတြးမိလုိက္ပါတယ္။ )

ဆရာက ဒီေငြေလးေပးလုိက္ျခင္းဟာ ဆုိရင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေငြ ကုိ ဘယ္လုိ စီမံခန္႕ခြဲ ႏုိင္သလဲဆုိတာရယ္ ၊ တန္းဖုိးနည္းတဲ႕ ထင္ရတဲ႔ အေၾကာင္းတရားကုိ တန္းဖုိးရွိေအာင္ ဘယ္လုိ အသုံးခ်ႏိုင္သလဲဆုိတာရယ္ ဆုိတာကုိ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ သိေစခ်င္လုိ႕ စမ္းသပ္တဲ႕ သေဘာ ၊ ဘ၀ သင္ခန္းစား ေပးခ်င္လုိ႕ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကုိ ဆရာက ရွင္းျပပါတယ္။ ေလာက တန္းဖုိးမဲ႔တဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆုိတာ မရွိဘူးဆုိတာရယ္ တန္းဖုိးမထားတက္တဲ႔ အေၾကာင္းတရားသာ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္မတို႕ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။

ဒါေပမဲ႕ ဆရာက ကၽြန္မကုိ ဆုေပးခ်င္ဟာလဲ အေတာ္ဆုံးဆုိျပီ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘဲ အတန္းထဲမွာ အသင္႔ေတာ္ဆုံးလုိ႕ ေတြးထင္ခဲ႔လုိ႕ ကၽြန္မကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာျဖစ္ပါတယ္။ ( ဘယ္သူမွ အေတာ္ဆုံးဆုံးဆုိတာ မရွိေပမဲ႕ အသင္႔ေတာ္ဆုံးဆုိတာကုိ အခ်ိန္အခါနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ျပီ အေတာ္ဆုံးလုိ႕ ကင္းပြန္းတက္က်တာ ျဖစ္ပါတယ္။)

ကၽြန္မ ေငြ ၅၀ က်ပ္ကုိ ရုိးရုိးေလးဘဲ အသုံးျပဳခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ဒီ ေငြ ၅၀ နဲ႕ တန္းဖုိးၾကီးၾကီး ပစၥည္းေတြကုိ မ၀ယ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ရြင္ေစျပီ အားျဖစ္ေစတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာပါ။ တန္းဖိုးနည္းေပမဲ. တန္ဖုိးရွိေစမွာပါ။ ( တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖုိးမရွိေပးတဲ႕ အျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ႔ အရာ ျဖစ္ေနတက္သလုိေပါ႔ )

ေငြ ၁၀ နဲ႕ ပန္း၀ယ္ျပီး ကၽြန္မဆံပင္ အျမဲ ညွပ္ေနက် ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္က ပုိင္ရွင္ကုိ ပန္းကုိ ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေငြ ၁၀ နဲ႕ ဟင္းရြက္ေလးေတြ ၀ယ္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕ ေက်ာင္းက ဂိတ္ေစာင္႔ အဘုိးၾကီး မိသားစုကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေငြ ၂၅ နဲ႕ ေရာင္စုံစကၠဴေတြ ၀ယ္ျပီး ပုိ႕စကပ္ ၂၅ ခုရေအာင္ ညွပ္ျပီး ကၽြန္မကုိယ္တုိင္း လက္ေရးနဲ႕ အားေပးစာေလးအထဲမွာ ေရးလုိက္ပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာ သြားျပီ ေက်ာင္းေပါက္၀ကေန ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္ကုိ ပုိ႕စကပ္ေလးေတြ ေ၀ငွာ႔လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်န္တဲ႕ ေငြ ၅ က်ပ္နဲ႕ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင္႔ တၿခားတေနမွာေက်ာင္း ပညာသင္ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ဆီကုိ အားေပးစကား မက္ေဆ႔လ္ေလး ပုိ႕ေပးခဲ႔လုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ပုိ႕ေပးခဲ႔တဲ႔ အားေပးစကားေလးကေတာ႔ “ ဘ၀မွာ ဘာေတြပဲ သင္႔ေရွ႕မွာ အေႏွာက္အယွက္ အတားအဆီးေတြ ရွိေနပါေစ။ ဘာေတြ ဘယ္လုိပဲ သင္႔ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းမွာ ပိတ္ပင္ထားပါေစ။ ပန္းတုိင္ကို မေလ်ာ႔ေသာ လုံလ၊ ၀ိရိယ ၊ ဇြဲတုိ႕ျဖင္႔ အားတင္းျပီး ေရွ႕ကုိ ေလွ်ာက္ပါေလး…. ယုံၾကည္မႈေတြ ရွိေနရင္ တေန႕ ေအာင္ျမင္တဲ႔ ပန္းတိုင္ကုိ မိတ္ေဆြ ေရာက္ရွိလာမွာပါ”။

ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာက ေပးလုိက္တဲ႔ ေငြ ၅၀ ေလးဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ဘ၀မွာ အမွတ္တရ သင္ခန္းစာ အျဖစ္ က်န္ခဲ႔မွာ ျဖစ္သလုိ ကၽြန္မကူညီလုိက္တဲ႕ လူေတြဆီမွာလဲ ကၽြန္မကေနတဆင္႔ သူ႕တုိ႕ေတြ ရင္ထဲမွာ တခုခုေလး က်န္ခဲ႔မယ္လုိ႕ ယုံၾကည္ရင္း ……………

(ရင္တြင္းအမွတ္တရ ႏုိရာမုိး)