တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ႕ အရာ

အန္နာက ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ ၾကီးပါတယ္။ အေမကေတာ့ အေနာက္အလယ္ပိုင္းက စက္ရံုေလး တစ္ရံုမွာ ညေနတိုင္း အလုပ္ဆင္းရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဘ၀ကို ခ်ိဴ႕တဲ႔စြာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ၾကရတယ္။ အေမ႔ကိုေတာ့ မျမင္ရတာ မ်ားပါတယ္။ အန္နာကေတာ့ အေမရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဆံုးမပိုင္ခြင့္ေတြကို လြဲေျပာင္း လက္ခံရရွိထားသလို အေမရဲ႕ေႏြးေထြးၾကင္နာမွူ မ်ိဴးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညီမေလး အေပၚမွာ ေပးစြမ္းေနရတဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အန္နာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေပၚမွာ စည္းကမ္းမရွိတာ အျပစ္လုပ္တာ တို႔ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျပစ္မေျပာခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာ လုပ္မိတာမ်ိဴးဆိုရင္ အန္နာ႔ေရွ႕မွာ ၀န္ခံဖို႔ အျမဲတမ္း အသင့္ျဖစ္ေနခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲ႔လို၀န္ခံတဲ႔ အခါမ်ိဴးဆိုရင္ အန္နာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အက်ိဴးရွိေစမယ့္ ဆံုးမစကားေတ၊ြ အၾကံညဏ္ေတြ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုပင္ပန္းခက္ခဲ ဆင္းရဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနရတဲ႔ ကာလေတြ အေတာအတြင္းမွာဆိုရင္ အန္နာဟာ အစ္မလိုတစ္မ်ိဴး၊ အေမလိုတစ္သြယ္ သာမက အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ပါ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ အၿမဲတမ္း ေအးအတူပူအမွ် ခံစားေပးႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ႔တဲ႔သူပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ၁၇ ႏွစ္ေရာက္တဲ႔အခါမွာ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ စေကာလားရွစ္ ရေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ ေကာလိပ္တက္ဖို႔ အခြင္႔အေရး ရႏိုင္ပါတယ္။ စေကာလားရွစ္ ရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ အေရးႀကီးတဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ေအာင္ျမင္မွ ေသခ်ာေပါက္ ေကာလိပ္တက္ခြင့္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အန္နာက အဲ႔အခ်ိန္ကဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဴးစားရုန္းကန္ရရွာပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြ၀င္လုပ္ရင္း ၿမိဴ႕မွာရွိတဲ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုလည္း သူမတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဴးစားေနရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အင္တာဗ်ဴးအေၾကာင္းကို အန္နာ႔ကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း စေကာလားရွစ္ ေျဖဖို႔အတြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ကားလက္မွတ္ ပို႔ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စေကာလားရွစ္ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဴ႕ကို ေသခ်ာေပါက္ သြားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ၿမိဴ႕ႀကီးျပၾကီးကို ပထမဆံုး ျမင္ေတြ႔ရမယ့္ အခြင့္အေရးပါ။ ဒီစြန္႔စားမွူအတြက္ အရမ္းကို စိတ္လွူပ္ရွားေန မိပါတယ္။ ဘာေတြ၀တ္ရမလဲ ဆိုတာကိုလည္း အန္နာ႔ကို ခါတိုင္းလိုပဲ အၾကံညဏ္ေတာင္းခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာမွာရွိတဲ႔ အေကာင္းဆံုးလို႔ထင္ရတဲ႔ ၀တ္စံုေတြကို ထုတ္ျပတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရူးဖိနပ္ ေအာက္ေျခက အေပါက္ႀကီးကိုလည္း ဘယ္လိုျပဴျပင္ဖာေထး ရမလဲဆိုတာေမးခဲ႔ပါတယ္။ အေပါက္ကေတာ့ ဘယ္သူမွမျမင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိုးရြာရင္ေတာ့ ဖိနပ္ထဲကို ေရေတြ၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ပတ္ႏြမ္း ၀တ္စံုနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးဆိုတာ အန္နာ့ကိုေျပာျပတယ္။ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္တဲ႔ ၀တ္စံုတစ္စံုကို အနီးအနားက အေဟာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရလိုက္ပါတယ္။ အေရာင္အဆင္းေတာ့ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အန္နာက ေစ်း၀ယ္သြားရေအာင္ လိုက္ခဲ႔ဖို႔ေခၚပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘစ္(စ္)ကားနဲ႔ ေစ်းႀကီးဆီ ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ အန္နာက ဖိနပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ေတာင္ေျပာင္လွပတဲ႔ သားေရရဴးဖိနပ္ေတြ ဆိုတာ ေရာင္းတဲ႔စင္ေတြေပၚမွာ အခန္႔သားေပါ့။ အန္နာက ဖိနပ္ေတြထဲက တစ္ရံကို ယူလာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စမ္း၀တ္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ေတာ့ ဒါဟာ ဟာသလုပ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ႔ ပစၥည္းမ်ိဴး ဘယ္တုန္းကမွ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ႔ဖူးပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းေတြေရာက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ပစၥည္းေလးေတြ ႀကိဴက္တယ္ ေနာက္မွလာ၀ယ္မယ္ ဆိုၿပီး မွတ္ထားဖူးတာေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဆိုင္ေတြသြားျပီး အစမ္း၀တ္ၾကည့္တမ္း ကစားတာမ်ိဴး ေလာက္ပဲရွိခဲ႕ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္ကိုထူးျခားေနပါတယ္။ အန္နာက က်ေတာ္နဲ႔ လိုက္မယ့္ ဖိနပ္ဘူးတစ္ဘူး ယူလာျပီး

“ေရာ႔ ဒါငါ့ေမာင္ေလးအတြက္ “ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို ဖိနပ္ဘူးထည္႔ေပးပါတယ္။ အ႔ံၾသ၀မ္းသာမွူေတြနဲ႔ အတူ အန္နာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္

“ဒါေပမယ့္….” တစ္ခြန္းသာ ေျပာႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အန္နာက ကၽြန္ေတာ့္ကို

“ဒီဖိနပ္ဟာ ေမာင္ေလးနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ဒီအင္တာဗ်ဴးက ေမာင္ေလးအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။ စေကာလားရွစ္ရတာ အစ္မျမင္ခ်င္တယ္ “

ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွူတ္ဖ်ားက စကားေတြ ဆ႔ြံအသြားသလို ခံစားမိတယ္။ ဒီပိုက္ဆံေတြဟာ အန္နာအတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကို မ်ားလြန္းပါတယ္။ အန္နာ ခ်ိဴ႕ခ်ိဴ႕တဲ႔တဲ႔ ေခၽြတာစားေသာက္ၿပီး အငတ္ခံစုထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အန္နာ၀ယ္ေပးတဲ႔ ဖိနပ္အသစ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴးသြား ေျဖပါတယ္။ စေကာလားရွစ္ေအာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လုပ္အားနဲ႔ ဖိနပ္အေကာင္းစားေတြ ၀ယ္စီးႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္မစီးျဖစ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒါေတြဟာ ပကာသနေတြ အတြက္ပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီလို အေကာင္းစားဖိနပ္ေတြ ၀ယ္မစီးတာဟာ ဖိနပ္အေကာင္းစားေတြ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဴက္လို႔ မႏွစ္သက္လို႔ပဲလို႔ အန္နာေတြးမိပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မ၀ယ္ေပးတဲ႔ ဖိနပ္ေလးေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္အသစ္ေတြ အစားမထိုးႏိုင္ေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္မစီး ျဖစ္တာပါ။ အေရးႀကီးတဲ႔ ဧည့္ခံပြဲလို လုပ္ငန္းေဆြးေႏြးရမယ့္ ေနရာမ်ိဴးေတြမွသာ အန္နာ၀ယ္ေပးတဲ႔ ဖိနပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္အျမတ္တႏိုး စီးတတ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ၾကာခဲ႔သည္တိုင္ေအာင္ အန္နာ၀ယ္ေပးတဲ႔ ရူးဖိနပ္ေလးကို အိမ္ကိုလြမ္းမိတဲ႔အခါတိုင္း အလြမ္းေျပ သတိတရ ထုတ္ၾကည့္တတ္စၿမဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္သတိရသလို ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ အငတ္ခံၿပီး ေကာလိပ္တက္ႏိုင္ဖို႔ ပံ႔ပိုးေပးခဲ႔တဲ႔ အစ္မအန္နာလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆိုတာကေတာ့ မလြဧကန္ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါေလေတာ့မည္……….